regular

Hij wist niet beter Zij wist niet van ophouden. Verzot was hij, op haar. Voor haar was niets te zot. Hij hield van haar, zij van aandacht. Ze deelden alles; bijna alles. Al hun verhalen; al zijn verhalen. Al hun genot; al zijn genot. Hij gaf wat hij kon, maar niet wat zij zocht. In zijn leed staat hij alleen. Want delen kan zij niet. Slechts deel zijn van andermans verdriet. Maar hij weet het en kent zijn lot. De

Ik ga wat voor je schrijven. Echt? Iets recht uit mijn hart. Hmm, wat dan? Dat kan ik niet zeggen. Waarom niet? Dat is altijd zo met dingen die geschreven zijn. Die moeten gelezen worden, niet gezegd. Oké, wanneer krijg ik het te zien? Ik denk dat ik het je niet laat lezen. Niet in directe zin, in elk geval. Hè, waarom niet? Daar gaat het te diep voor. Maar, waarom schrijf je het dan? Als een statement, een uitdrukking

De klop op mijn deur: een kopje thee voor het ontbijt. Samen aan de koffie, met meestal iets erbij. Een glaasje rond een uur of elf in de avond, voor een ontspannen terugblik op de voorbije dag. Ik zal het gaan missen, het eenvoudige geluk. Ik zit achter mijn nieuwe bureau en denk terug aan die drie vreemde maanden na mijn terugkomst. Heftige maanden, vanwege alles wat achter me lag, en te wachten stond. Zij waren er voor me. Bijna

–“Stomme mama…” Mompelend sjokt hij achter haar aan, de winkel in. Zij is duidelijk ook niet op haar best. Ze grist naar zijn hand. –“Au, mijn arm gaat uit de kom!” Afschaffen die biologieles, lijkt ze te denken. Het ongeluk straalt van het kleine jongetje af. Zijn voetbalschoentjes nog aan. Zo stond hij nog met zijn vriendjes op het veld, nu moet ie van ellende door de hel van deodorants, maandverbands en zonverbrands. Was ie maar achter die boom blijven

–“Ik ben er om vijf over half zeven. Of zes over half, als ik in een gekke bui ben.” Ik hing op en liep verder. Met mijn bebloede hand veegde ik het zand van mijn voorhoofd en plakte mijn rechterwenkbrauw terug op zijn plek. Blik op de horizon en verder over die eindeloze dorre vlakte. Shit, toch nog wat vergeten. –“Ja, mam. Met mij nog een keer. Wil je ook mijn was uit de wasmachine halen? Had ik niet aan

Daar staan ze. Uit heel het land gekomen. In de bedauwde vroegte vertrokken, om hier op dit zondagochtendonwaardige tijdstip te zijn. Terug, in dit park, waar ze eens vele middagen doorbrachten. Waar ze vele herinneringen aan koesteren. Zo vele verhalen, een boek waardig. Een boek, met vandaag een nieuw hoofdstuk. Het spandoek wappert fier. Strak houden ze het voor zich uit. En trots. Vele avonden werk zijn er in gestoken. Dat is te zien: de letters spatten er vanaf. Hoewel

Inderdaad, ik heb een paprika-fetish (en een stront-fetish, maar laten we het daar vandaag niet over gaan hebben). Eerder schreef ik al een indringend verhaal over de langzame verdwijning van de groene paprika. Met succes, de groene paprika is weer helemaal terug. Al zal hij altijd het derde wiel aan de winkelwagen blijven. Na enkele weken in Nederland verheug ik mij over een nieuwe ontwikkeling, die inmiddels een ware trend genoemd mag worden. Een heuse verrijking van onze paprika-beleving: Sinds

Vandaag was het weer zover: honderden groep-achtertjes lieten hun fietsvaardigheid zien in het centrum van Utrecht. Bijna reed ik er twee van hun sokken, maar gelukkig keken zij wel goed uit. Ze hebben het maar zwaar, in een stad waar niemand ergens rekening mee houdt behalve de volgende afspraak. Dan had ik het een stuk makkelijker, dertien jaar geleden. Ik weet het nog goed. Na een natte kus van mijn moeder en een bemoedigende schouderklop van mijn vader stapte ik