Ik ga wat voor je schrijven.
Echt?
Iets recht uit mijn hart.
Hmm, wat dan?
Dat kan ik niet zeggen.
Waarom niet?
Dat is altijd zo met dingen die geschreven zijn. Die moeten gelezen worden, niet gezegd.
Oké, wanneer krijg ik het te zien?
Ik denk dat ik het je niet laat lezen. Niet in directe zin, in elk geval.
Hè, waarom niet?
Daar gaat het te diep voor.
Maar, waarom schrijf je het dan?
Als een statement, een uitdrukking van mijn gevoel.
Maar wat is een statement zonder het uit te spreken?
Dat is een statement op zich.
Ik snap jou niet.
Dat is het recht van de schrijver, onbegrepen worden.
Ik weet niet of ik het een recht zou noemen. Eerder een vloek.
Een kunstenaar hoort niet begrepen te worden.
Maar al die interpretaties dan, die je leest in kranten en tijdschriften?
Dat zijn mensen die het dénken te begrijpen, dat is iets anders.
Nu ben ik echt helemaal kwijt waar je met deze conversatie heen wilt. Is dit ook kunst ofzo?
Kunst zit in het brein van de bewonderaar.
En je gevoel voor mij dan? Zit dat ook in het brein van de bewonderaar?
Dat zit in alles wat ik doe.
In alles?
In alles.
Dus dat betekent, dat je niet over mij hoeft te schrijven…
Misschien wel niet.
Fascinerend. Je schrijft nooit over mij, maar toch schrijf je altijd over mij.
Ja, zo kun je het zien.
Wanneer krijg ik het te lezen?
Wat?
Het stuk voor mij, natuurlijk.
Het stuk over jou?
Dat heb je net uit.