Veertien is hij nu. Veertien al weer. Met rooddoorlopen ogen zit Jimmy voor me. Heftig wipt hij heen en weer op de achterste twee poten van de houten stoel waarop hij net is neergezet. Ik kijk hem aan, en slik. Hij is er slecht aan toe. Terwijl ik zijn verschijning in
Lees verderTot tien tellen. Slikken. ‘Wat is er, Mart? Je ziet zo bleek.’ ‘Oh, niks. Slecht geslapen denk ik.’ Ze haalde haar schouders op en liep langs hem richting de keuken. Hij negeerde haar blik en glipte het toilet in. In één beweging vouwde hij de brief open die hij net had
Lees verderIk had getwijfeld. Zouden ze er wel op zitten wachten? Van mijn ouders wist ik het eigenlijk wel: die vonden het prima. Wel leuk zelfs. Een vriendinnetje, bij Jop – dat maakten ze niet vaak mee. Mijn opa en oma, die zouden verbaasd staan. Zou het dan toch nog goed
Lees verderWeet jij het eigenlijk? Wie je bent? Hè? Hoe kom je daar ineens op? Ik dacht na. Je dacht na? Over wie je bent? Ja. En? Ik kwam er niet uit. Hmm oke. Is ook niet de makkelijkste vraag hè. Maar wat voor gedachten kwamen er langs? Alleen vragen eigenlijk. Vragen… Wat voor vragen? Nou, ‘wie bepaalt wie je bent’,
Lees verder“Het was me nog niet eens opgevallen.” Stoïcijns lepelt ze haar soep naar binnen en kijkt naar mijn bord. “Wat?” “Zoals jij je salade opschept.” Ik kijk haar vragend aan. “Zoals ik mijn salade opschep?” Ze kijkt op. “Ja,” zegt ze. “Zoals jouw salade daar in je bakje ligt. Precies
Lees verderKilometers had hij al gelopen. Mooie kilometers. Verrassende, avontuurlijke kilometers. Tot aan deze splitsing. Een splitsing die hem dwingt tot een keuze. Daar sta je dan. De eelt als troffee op je verweerde voeten. Al die kilometers. Kilometers die je gelouterd hebben. Met trots heb je ze stuk voor stuk bijgeschreven
Lees verderGroene bladeren. Ze dansen op en neer op de vlagen van de wind, schijnbaar vrolijk nog. Zouden ze het weten, dat de herfst is aangebroken? Die herfst, die langzaam alle kracht, al het leven uit de takken zal persen? Het groen zal doen verbleken, verkleuren, verschrompelen? Hij kijkt naar haar. Trots.
Lees verderDansvloeren zijn net samenlevingen. Gevuld met levende karikaturen. Met heerlijke cliches en prachtige rolpatronen. Lees en glunder: een feest der herkenning. De grijpmij-meisjes Wanhopige mannen hebben het eigenlijk maar makkelijk. Elke avond heb je er namelijk wel een paar: dames met een te ver doorgestegen hormoonspiegel, wanhopig op zoek naar
Lees verderHij had het geweten. Weken al. Hij was meer voor haar gaan voelen, steeds meer. Zoveel, dat hij bang was dat het uitspreken van de gedachte alle magie zou verbreken. Als een langzaam gegroeide zeepbel, die bij iedere aanraking haar schoonheid zou verliezen. In het niets zou oplossen. Perfect was het
Lees verderVan melk word je groot en sterk, zei mijn moeder altijd. En wij waren klein. Dus was het niet meer dan logisch dat wij de taak kregen om elke week voor de melkbevoorrading te zorgen. Nu hoefden we daarvoor niet op expeditie. De tijd dat je de melk nog bij de
Lees verder