“Vind jij het hier ook zo’n zooi?” Natascha hangt onderuit op het doorleefde bankstel. Zo’n bank die je dwingt te blijven zitten, omdat opstaan zo’n eind omhoog is dat je al duizelig wordt bij de gedachte. Zo’n bank waarover elk huis op dit studentencomplex beschikt. “Ik hou wel van rommel,” zegt Max die naast haar zit, of hangt, terwijl hij zijn blik bier met een sissend geluid opentrekt. “Ik ben al een week op zoek naar een boek,” zegt Natascha.
Lees verderJop de Vrieze
In zijn zak zat een doosje en alleen hij kende de inhoud. Af en toe stak hij zijn hand in die zak en friemelde eraan. Dan keek hij om zich heen, op zoek naar de blik van iemand, zomaar iemand. Een gevoel van macht en uniciteit. Alleen hij beschikte over dat wat hij hier had, en alleen hij beschikte over de kennis dat hij het in bezit had. Hij beschikte over het beslisrecht zijn geheim te delen met anderen, met
Lees verderDat heb ik weer. Urenlang, feitelijk de hele dag, zitten er mensen op me, ongevraagd overigens, en net op dat ene onbewaakte moment gebeurt dit. Ik had het zien aankomen. Ik wilde nog roepen tegen het vertrekkende vrouwtje: “Blijf nog even, blijf voor deze keer nog even!” Maar ze zette haar stok in het grint, zuchtte, boog haar rug krom en hees zich omhoog. Drie tellen was ze weg en toen… Het is trouwens niet de eerste keer dat dit
Lees verderHet ontwaken. Je weet niet of het bier, de nimmer dimmende campingmuziek of je veel te dunne matje je in deze toestand heeft gebracht. Waarschijnlijk is het een ongelukkige combinatie van de drie. Haperend grijp je naar het flesje water naast je van truien en boxershorts gebouwde kussen. Wat je wel weet: de stijfheid in je nek en gewrichten zal pas na drie halve liters afnemen tot acceptabele proporties. Maar eerst koffie. Je grabbelt wat in het rond tussen de
Lees verderMijn probleem bestaat echt. Eindelijk. Jaren liep ik al met die knagende gedachten, dat ik iets had. Iets wat niet zo hoorde te zijn, een afhankelijkheid van iets dat in mijzelf ontbrak. Een chronisch menselijk tekort. Het maakte me grillig. Er waren dagen waarop dacht ik dat ik me aanstelde. Dat ik me er niet druk om moest maken. Dat zoveel anderen met dezelfde klachten rondliepen. Maar op andere dagen was mijn probleem groter en tastbaarder dan ooit. Voelbaarder ook.
Lees verderLaat ik ze Ans en Hans noemen. Ans en Hans wonen in mijn straat, sinds een paar weken. Ze lijken verstoten door hun soortgenoten, even verderop in het park. Doorstond Hans de keuring van Ans vader niet? Plukte hij haar weg bij die andere bink, Frans? We zullen het nooit weten. Ans heeft een wondje aan haar hoofd. Ze oogt verward, angstig ook. Hans kwaakt venijnig naar me. Nee jongen, ik raak je liefje niet aan. Ik niet. Ik geef
Lees verderOver hoe een eigenzinnig team een ondergewaardeerde therapie op de kaart probeert te zetten. Artikel in Nieuwezijds Magazine, januari 2013. Link.
Lees verderHet is rustig in het park. De kille wind houdt de recreatieve wandelaars en spelende kinderen thuis. Ik ben er wel op uit getrokken, voor mijn allerlaatste rondje inspiratie. Ik maakte er een bijna vaste gewoonte van sinds ik met dit blog begon. Slenterend of joggend orden ik mijn gedachten, kom ik tot diepere inzichten dan wanneer ik gewoon ga zitten en mijn laptop open klap. De bladeren die de bomen verloren ten tijde van mijn eerste blog in oktober,
Lees verderVandaag drinken we champagne. De plastic glaasjes staan klaar, naast de tafel vol lunchwaren. Straks zullen ze er zijn: mijn bijna-uitgever. Mijn literair agent. Mijn collega’s, die een glaasje meedrinken op het contract dat getekend gaat worden. Een nieuwe missie, die het zwarte gat na dit bijna voorbije blogproject verdrijft. Gisteren was anders. Toen was er een klein ritueel, nam ik voorlopig afscheid van dat andere manuscript waaraan ik zolang werkte. Dat komt later weer. Vandaag drinken we champagne. Kijken
Lees verderMorgen drinken we champagne. Mijn eettafel. Een glas cognac naast mijn toetsenbord. Vijf jaar geleden begon de bal te rollen. Ik ontmoette een man. Een Duitser, Oost-Duitser om precies te zijn. Hij vertelde me zijn verhaal. Hoe hij vluchtte op de dag dat de Muur viel, van oost naar west. In Nederland verzeild raakte. Een nieuw leven opbouwde. En instortte. Een grensgeval. Ik sprak hem, week na week, zondagmiddag na zondagmiddag. Ik wilde een boek schrijven. We besloten geen verwachtingen
Lees verder