Jop de Vrieze

Veertien is hij nu. Veertien al weer. Met rooddoorlopen ogen zit Jimmy voor me. Heftig wipt hij heen en weer op de achterste twee poten van de houten stoel waarop hij net is neergezet. Ik kijk hem aan, en slik. Hij is er slecht aan toe. Terwijl ik zijn verschijning in me opneem, klopt mijn eigen hart nog na in mijn keel. Halsoverkop was ik naar de inrichting gekomen, mijn twee zoontjes met vraagtekens boven hun hoofd op het trapveldje

Tot tien tellen. Slikken. ‘Wat is er, Mart? Je ziet zo bleek.’ ‘Oh, niks. Slecht geslapen denk ik.’ Ze haalde haar schouders op en liep langs hem richting de keuken. Hij negeerde haar blik en glipte het toilet in. In één beweging vouwde hij de brief open die hij net had dichtgefrommeld. Zijn ogen schoten over de geschreven letters. Nog steeds kon hij ze niet geloven. Lieve Martin, Wat was dat een verrassing, vorige week. Niet die fles wijn, daarvan

Ik had getwijfeld. Zouden ze er wel op zitten wachten? Van mijn ouders wist ik het eigenlijk wel: die vonden het prima. Wel leuk zelfs. Een vriendinnetje, bij Jop – dat maakten ze niet vaak mee. Mijn opa en oma, die zouden verbaasd staan. Zou het dan toch nog goed komen met die jongen? Maar wat haar betreft? Ik wist het niet. Het was allemaal zo hard gegaan. De eerste serieuze benaming van het beestje was pas kort geleden van

Weet jij het eigenlijk? Wie je bent? Hè? Hoe kom je daar ineens op? Ik dacht na. Je dacht na? Over wie je bent? Ja. En? Ik kwam er niet uit. Hmm oke. Is ook niet de makkelijkste vraag hè. Maar wat voor gedachten kwamen er langs? Alleen vragen eigenlijk. Vragen… Wat voor vragen? Nou, ‘wie bepaalt wie je bent’, bijvoorbeeld. Dat doe je zelf, toch? Dat zou je denken ja. …Maar? Wat heb je eraan om te weten ‘wie

“Het was me nog niet eens opgevallen.” Stoïcijns lepelt ze haar soep naar binnen en kijkt naar mijn bord. “Wat?” “Zoals jij je salade opschept.” Ik kijk haar vragend aan. “Zoals ik mijn salade opschep?” Ze kijkt op. “Ja,” zegt ze. “Zoals jouw salade daar in je bakje ligt. Precies jou.” Ik frons mijn wenkbrauwen en werp een blik op de ratjetoe die voor me op mijn dienblad staat. Niks van mij te bekennen. “Kijk nog eens goed dan,” zegt

Kilometers had hij al gelopen. Mooie kilometers. Verrassende, avontuurlijke kilometers. Tot aan deze splitsing. Een splitsing die hem dwingt tot een keuze. Daar sta je dan. De eelt als troffee op je verweerde voeten. Al die kilometers. Kilometers die je gelouterd hebben. Met trots heb je ze stuk voor stuk bijgeschreven op je levenslijst. Je blikt terug. Op hoe je ouders het eerste stuk met je meeliepen. Eerst je hand vasthoudend, toen loslatend, op afstand volgend. En uiteindelijk zwaaiend en

Groene bladeren. Ze dansen op en neer op de vlagen van de wind, schijnbaar vrolijk nog. Zouden ze het weten, dat de herfst is aangebroken? Die herfst, die langzaam alle kracht, al het leven uit de takken zal persen? Het groen zal doen verbleken, verkleuren, verschrompelen? Hij kijkt naar haar. Trots. Zijn kleine dochter. Ze is prachtig. Iets te grote jas, de capuchon verbergt haar hoofd. Daaronder haar stralende oogjes. Ze huppelt, stampt in de plas met haar roze laarsjes.

Dansvloeren zijn net samenlevingen. Gevuld met levende karikaturen. Met heerlijke cliches en prachtige rolpatronen. Lees en glunder: een feest der herkenning. De grijpmij-meisjes Wanhopige mannen hebben het eigenlijk maar makkelijk. Elke avond heb je er namelijk wel een paar: dames met een te ver doorgestegen hormoonspiegel, wanhopig op zoek naar een penetrante man om hen even lek te steken. En oh zo makkelijk herkenbaar: dansen haast met hun benen wijd (alvast een beetje soepel worden), kijken constant lachend (want dan