blog

Gedachtestromen. Je kunt je haast niet meer voorstellen dat het ooit ongrijpbare zaken waren. Zaken die zich afspeelden in je eigen hoofd, die van jou waren maar ook van niemand. Dat je toen maar moest afwachten waar ze heen gingen, alle kanten op of in een maalstroom. Dat je niet kon kiezen, je voorkeuren bepalen op een scherm, met twee klikken duizenden gedachten rijker, maar niets anders kon doen dan op omslachtige wijze beïnvloeden. Je dreef nog op je zintuigen.

Het bezoeken van een begraafplaats heeft altijd iets vreemds. Je gaat er op zoek naar iemand die leefde, maar vindt slechts de bevestiging van de dood. Een steen met uitgebeitelde woorden dekt een stuk grond af waarin de natuur zich jaren geleden ontfermde over je dierbare. De steen van mijn grootouders lag er nog goed bij. We lopen terug in de richting van onze fietsen en laten onze blikken glijden over andere namen, jaartallen en woorden van troost, als stille

Hij had het geweten. Weken al. Hij was meer voor haar gaan voelen, steeds meer. Zoveel, dat hij bang was dat het uitspreken van de gedachte alle magie zou verbreken. Als een langzaam gegroeide zeepbel, die bij iedere aanraking haar schoonheid zou verliezen. In het niets zou oplossen. Perfect was het geweest. Een uitlaatklep. Ze koesterden het, met steeds meer toewijding. In een wereld vol bestemmingen, verplichtingen en verwachtingen, leek dit een oneindig volmaakte vrijblijvendheid. Slechts één regel gold: niets

Van melk word je groot en sterk, zei mijn moeder altijd. En wij waren klein. Dus was het niet meer dan logisch dat wij de taak kregen om elke week voor de melkbevoorrading te zorgen. Nu hoefden we daarvoor niet op expeditie. De tijd dat je de melk nog bij de koe zelf ging halen, lag immers al jaren achter ons. Zelfs de weg naar de supermarkt hoefde door ons niet afgelegd. Nee, wij kregen onze wekelijkse portie calcium van