regular

Ik heb een muis vermoord. Ik was hem zat. Steeds weer die sporen, overal in huis. Poepjes, plasjes, verpakkingen kapot – dit moest eens stoppen. Ik heb een muis vermoord. Had hem nog gewaarschuwd. Zelfs tijd gegeven te vluchten, maar hij luisterde niet. Ik heb een muis vermoord. In een keer raak. Ambachtelijk zelfs, met extra belegen kaas. Ik heb een muis vermoord. Ik vond hem vanmorgen, ondersteboven tussen de klem. Zo zag ik zijn lijfje en slikte. Ik heb een

‘Je blijft toch niet te lang weg hè?’ Hij haalt zijn schouders op. Langzaam opent hij het linker portier van de auto en stapt uit. Zwijgend. ‘Nou tot zo!’ Ze kijkt hem na terwijl hij over de parkeerplaats weg sjokt. Zijn geruite blouse komt onder zijn bruinleren jasje uit. Ooit zei ze daar nog iets van, nu koestert ze het. In de auto op weg naar hier spraken ze niet. Eigenlijk hadden ze al drie dagen nauwelijks een woord gewisseld.

Wij vragen slechts om begrip. De afgelopen weken lazen wij met toenemende zorg de verontrustende berichten in uw media. Er zou sprake zijn van een heftige invasie, ja zelfs van een plaag. Onbegrip heerst binnen onze populatie. Wederom. Werden onze voorouders in de jaren vijftig op uiterst wrede en rigoureuze wijze vrijwel volledig van de kaart geblazen, kwam de mensheid er later achter dat wat slecht voor ons is, ook slecht voor hen is. We bloeiden op, de hoop groeide

Over hoe plezier van buiten naar binnen kan gaan. Over gekkigheid op dagen die om gekkigheid vragen. Over je voelen als de koning van de sulligheid. Over de bril die schreeuwde om aandacht. Voor ik hem zag stond ik nog zin te maken, in dat Lieve feestje van afgelopen zaterdag. Hij deed me denken aan een exemplaar dat ik vorig jaar aanschafte op Lowlands. Fouter kon haast niet: zilveren montuur, gele glazen. Jammer dat ik er op de dag dat ik

Werken gaat prima hier in kantoor. Binnenkomen, je tas neersmakken, je computer aan en hop aan het werk. Veeleisend zijn we nu eenmaal niet en dat is maar goed ook, leert een rustige rondgang met twee frisse woensdagochtendogen. Het begint al bij de feloranje deur, gesierd met witte letters ‘Bureau Wibaut’. Openen gaat nog, maar bij commando sluit is de deurkruk meer geneigd in je hand dan in de deur te blijven steken. Een gang langs de grijze kunststof prullenbak

Heb je een pet bij je? Vraagt hij terwijl hij de achterklep van zijn grijze Opel Kadett omhoog laat vieren. Euh, nee… “Dan heb ik er wel eentje voor je. Is wel aan te raden namelijk.” Met een brede grijns drukt Kees de bruine cap in mijn handen. “Ga eens wat vaker het veld in,” had mijn chef gezegd. Meer je eigen ding doen, verhalen verzamelen. En dus vertrok ik vanochtend om half zeven, om nu hier te staan, om

Oke, ik heb wel respect voor ze. Een beestje dat twintig keer zijn eigen lichaamsgewicht kan optillen, doet het bij mij al snel goed. Een diersoort dat de helft van de volledige dierlijke biomassa op aarde beslaat, die doet het goed. Maar dat ze nou zo nodig mijn keuken moesten koloniseren, dat vond ik toch iets minder sympathiek. Het was drie dagen voor de lente definitief intrad, dat ik vlakbij mijn keukendeur twee kleine zwarte wezentjes waarnam. ‘Verrek, dacht ik,

Een typisch geval van mooie kroegpraat, dat was het geweest. Maar feit was dat we die avond niet genoeg gedronken hadden om onze dwaze afspraak de volgende ochtend vergeten te zijn, en dus zouden we ons eraan gaan houden. Een maand geen koffie dus, en wel per 1 januari. Nog ruim een week hadden we om af te kicken. Afscheid te nemen van ons gewaardeerde ritueel, ons geliefde verzetje, ons gekoesterd genot. Het was zíjn koffieverslaving geweest, die ons had

Ineens zag ik haar weer. Mijn eerste liefde. Op slag verliefd was ik weer, net zoals toen; ze was ook niks veranderd. Diezelfde stralende lach, die vastberaden blik, haar schattige tanden – een kleine overbeet. Meteen kwamen de herinneringen terug. Hoe ik toen worstelde met mijn gevoel, nachten wakker lag, steeds maar moest denken aan haar. Destijds verdween ze uit mijn vizier, voor ik iets kon ondernemen, door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Nog altijd doet het me pijn als