Mijn probleem bestaat echt. Eindelijk. Jaren liep ik al met die knagende gedachten, dat ik iets had. Iets wat niet zo hoorde te zijn, een afhankelijkheid van iets dat in mijzelf ontbrak. Een chronisch menselijk tekort. Het maakte me grillig. Er waren dagen waarop dacht ik dat ik me aanstelde. Dat ik me er niet druk om moest maken. Dat zoveel anderen met dezelfde klachten rondliepen. Maar op andere dagen was mijn probleem groter en tastbaarder dan ooit. Voelbaarder ook.
Lees verderregular
Laat ik ze Ans en Hans noemen. Ans en Hans wonen in mijn straat, sinds een paar weken. Ze lijken verstoten door hun soortgenoten, even verderop in het park. Doorstond Hans de keuring van Ans vader niet? Plukte hij haar weg bij die andere bink, Frans? We zullen het nooit weten. Ans heeft een wondje aan haar hoofd. Ze oogt verward, angstig ook. Hans kwaakt venijnig naar me. Nee jongen, ik raak je liefje niet aan. Ik niet. Ik geef
Lees verderHet is rustig in het park. De kille wind houdt de recreatieve wandelaars en spelende kinderen thuis. Ik ben er wel op uit getrokken, voor mijn allerlaatste rondje inspiratie. Ik maakte er een bijna vaste gewoonte van sinds ik met dit blog begon. Slenterend of joggend orden ik mijn gedachten, kom ik tot diepere inzichten dan wanneer ik gewoon ga zitten en mijn laptop open klap. De bladeren die de bomen verloren ten tijde van mijn eerste blog in oktober,
Lees verderVandaag drinken we champagne. De plastic glaasjes staan klaar, naast de tafel vol lunchwaren. Straks zullen ze er zijn: mijn bijna-uitgever. Mijn literair agent. Mijn collega’s, die een glaasje meedrinken op het contract dat getekend gaat worden. Een nieuwe missie, die het zwarte gat na dit bijna voorbije blogproject verdrijft. Gisteren was anders. Toen was er een klein ritueel, nam ik voorlopig afscheid van dat andere manuscript waaraan ik zolang werkte. Dat komt later weer. Vandaag drinken we champagne. Kijken
Lees verderMorgen drinken we champagne. Mijn eettafel. Een glas cognac naast mijn toetsenbord. Vijf jaar geleden begon de bal te rollen. Ik ontmoette een man. Een Duitser, Oost-Duitser om precies te zijn. Hij vertelde me zijn verhaal. Hoe hij vluchtte op de dag dat de Muur viel, van oost naar west. In Nederland verzeild raakte. Een nieuw leven opbouwde. En instortte. Een grensgeval. Ik sprak hem, week na week, zondagmiddag na zondagmiddag. Ik wilde een boek schrijven. We besloten geen verwachtingen
Lees verder‘Je gebruikt hem intensief hè?’ De jongen kwam achter de balie vandaan en bekeek mijn vouwfiets van top tot teen. Met de pen tussen zijn zwarte vingers krabbelde hij aantekeningen op een papiertje. ‘Klopt’, zei ik. Hij keek op. ‘Dan is ie ook wel wat onderhoud waard, inderdaad.’ Ik knikte. Sinds ik dagelijks met mijn vouwfiets naar mijn werk en klussen elders in het land rij, heb ik een vaste fietsenmaker. Geen standaard rijwielenoplapper met een collectie veel te dure
Lees verderTe mooi om waar te zijn. Dat was de eerste gedachte die in me opkwam toen ik de mail las. ‘De pil en bloedafwijkingen’ stond er in de onderwerpregel. Mijn anticonceptie-opiniestuk in de Volkskrant van vorige week donderdag was niet zonder reactie gebleven. In dat stuk riep ik op tot het genetisch testen van pilslikkende vrouwen op stollingsafwijkingen die het risico op trombose verhogen. Ik wist dat daar haken en ogen aan zitten. Niet alle trombosegevallen hangen samen met genetische
Lees verderEen paar weken geleden las ik Lord of the Flies. Een groep jongens strandt aan het begin van deze roman op een onbewoond paradijslijk eiland. Na de eerste schok besluiten ze dat er niets anders op zit dan te wachten op een passerend schip en er het beste van te maken. In harmonie leven ze samen en bouwen aan een structuur om dat vol te houden. Regelmatig komen ze bijeen om te vergaderen. Een van de jongens, Ralph, wordt tot
Lees verderWarm heb ik het. Nee heet. Ik heb zojuist een mail verstuurd waardoor ik een gat in de lucht zou moeten springen. Verdomme. Ik heb hier zo lang over nagedacht en nu ik de knoop heb doorgehakt kan ik niets anders doen dan staren naar het schermpje van mijn telefoon. Terwijl mijn trein verder dendert staan mijn gedachten stil. Het begon zo’n zes weken geleden. Een van mijn chefs nodigde me uit op gesprek. Hij wond er geen doekjes om:
Lees verderHet stond er toch echt. Tevergeefs probeerde ik de brok in mijn keel weg te slikken. Nog een keer las ik de tekst die zojuist op mijn beeldscherm was verschenen. Het stond er echt. Verdwaasd stond ik op van achter mijn bureau. Ik slenterde naar de lange gang, daar liep ik heen en weer, starend naar vloer en plafond. Ik dacht aan een half jaar eerder, toen de eindredacteur die me nu had gemaild en zijn collega me hadden uitgenodigd.
Lees verder