Jop de Vrieze

Hij zegt het zeker te weten. Dat blousejes meer vrouwen aantrekken. Ik kijk om me heen. We staan vlakbij de bar, en zie niets anders dan dat: geruit, gestreept, egaal, gestreken of nonchalant gekreukt. Blousejes. ‘Weet je het zeker’, schreeuw ik in zijn oor. Iedereen draagt er namelijk een. ‘Ja, als ik al sjans had, dan was het op avonden dat ik zo’n ding droeg’, antwoordt hij. ‘Nee, lekker vind ik het niet, maar ja. Je wil toch wat. Alleen

Soms kan poëzie zo eenvoudig zijn. Hoef je er niet voor te gaan zitten, geen liters alcohol of luttele grammen andere geestverruimende stoffen voor te nuttigen. Hoef je er alleen maar je ogen voor open te houden. Te laten doordringen wat je daar, op dat muurtje aan de Utrechtse gracht, ziet staan.

Soms doe je zo’n aankoop. Eentje die je de eerste pakweg dertien dagen in een staat van euforie doet verkeren.  Zo eentje waarmee je iedereen in je omgeving tot in den treuren lastigvalt. Zo eentje waarvan je na twee minuten gebruik al denkt: waarom heb ik dit ding niet veel, heel veel eerder aangeschaft. Ik had er al een. Meer dan een jaar. Hij deed het best prima. Best prima ja, en daar bleef het dan ook bij. Hij kostte

Er zijn dus mensen die hun pindakaas bewaren in de koelkast. Niet dat ik ze persoonlijk ken. Zulke mensen heb ik de afgelopen jaren stelselmatig uit mijn vrienden- en kennissenkring geweerd schuine streep verwijderd en in het geval van familie heb ik alle biologische banden verbroken. Luchtte op, moet ik zeggen. Toegegeven, iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe hij of zij z’n huisraad indeelt en ik zal de laatste zijn die zich bemoeit met de afdeling levensmiddelen van andermans huishouden.

Bijna heeft de duizeligheid haar ruw tegen de versierde kerstboom gesmakt. Ternauwernood is ze op de been gebleven terwijl ze beseft wat ze ziet. Ze gilt. Ze ruikt geen dennengeur, ook al is de boom levensecht en springlevend. Ze ruikt dood. Ze ziet dood, daar waar ze gisteren nog pakjes heeft neergelegd. Dood zoals ie zich alleen in de gruwelijkste films vertoont. Bloederig, met daaronder vlees even wit als haar eigen gezicht nu is. Ze wil niet meer kijken, maar

En toch kijk ik er van op. Gedoogregering is met 21% op de website van Van Dale verkozen tot woord van 2010. Slechts twee procent boven het Oh Oh Cherso-woord daggeren (dansend de daad nabootsen), dat dan weer wel. Ik vraag me af hoe deze verkiezing verlopen is. Lichtelijk gecensureerd, na het ‘beschamende’ swaffelen van twee jaar geleden? Werden stemmers afkomstig van de site Geenstijl uitgesloten van deelneming? Heeft Van Dale zoveel promotie gemaakt op het politiek correcte Joop.nl dat dit

Ik heb een muis vermoord. Ik was hem zat. Steeds weer die sporen, overal in huis. Poepjes, plasjes, verpakkingen kapot – dit moest eens stoppen. Ik heb een muis vermoord. Had hem nog gewaarschuwd. Zelfs tijd gegeven te vluchten, maar hij luisterde niet. Ik heb een muis vermoord. In een keer raak. Ambachtelijk zelfs, met extra belegen kaas. Ik heb een muis vermoord. Ik vond hem vanmorgen, ondersteboven tussen de klem. Zo zag ik zijn lijfje en slikte. Ik heb een

‘Je blijft toch niet te lang weg hè?’ Hij haalt zijn schouders op. Langzaam opent hij het linker portier van de auto en stapt uit. Zwijgend. ‘Nou tot zo!’ Ze kijkt hem na terwijl hij over de parkeerplaats weg sjokt. Zijn geruite blouse komt onder zijn bruinleren jasje uit. Ooit zei ze daar nog iets van, nu koestert ze het. In de auto op weg naar hier spraken ze niet. Eigenlijk hadden ze al drie dagen nauwelijks een woord gewisseld.

Wij vragen slechts om begrip. De afgelopen weken lazen wij met toenemende zorg de verontrustende berichten in uw media. Er zou sprake zijn van een heftige invasie, ja zelfs van een plaag. Onbegrip heerst binnen onze populatie. Wederom. Werden onze voorouders in de jaren vijftig op uiterst wrede en rigoureuze wijze vrijwel volledig van de kaart geblazen, kwam de mensheid er later achter dat wat slecht voor ons is, ook slecht voor hen is. We bloeiden op, de hoop groeide