regular

Met wijdopen ogen inspecteer ik het afbladderende plafond. Ik lig nog geen minuut in mijn bed, maar ik weet het: vanavond gaat er niet veel van slapen komen. Inderdaad, ik was eigenwijs, maar ik had gewoon zó’n zin in koffie na het eten. Wat dat betreft ben ik simpeler dan de meest eenvoudige rebus: koffie plus alcohol betekent geen slaap voor drie uur. Stoicijns als ik ben leg ik me bij de situatie neer. Niets is zo frustrerend als woelend

7.30 uur Weet ik het wel zeker? Om solidair te zijn met de moslims ben ik een dagje te laat. Het is geen voorbereiding op mijn steeds dichter naderende stage naar Ethiopië. Mijn stufi is nog lang niet op en van obese neigingen kan ik ook niet spreken. Toch besluit ik het, vijf minuten nadat mijn wekker is gegaan: vandaag komt er geen brok door mijn keel. Of, om het preciezer uit te drukken: tót ik vanavond in de trein

Neuspeuteren is net als masturberen: iedereen doet het, maar van een andere willen we het niet weten. Iedereen heeft zo zijn eigen maniertjes om zijn neusholtes obstakelvrij te houden. En wees eerlijk, niemand vindt het prettig om midden in een goede conversatie te merken dat zijn gesprekspartner al minutenlang tegen een lichtgroene vlok in zijn rechterneusgat aan zit te kijken. We doen het dus niet alleen uit verveling. Neuspeuteraars zijn er in alle soorten en maten. Zo heb je de

Over idealisme, ongelijke kansen en onbedoelde emoties ‘Dit is Frank. Frank vindt het geweldig als jij zijn nieuwe personal assistant wordt. Hè Frank?’ Frank knikt naar zijn moeder en produceert een klank die op enthousiasme lijkt. Hier had Sarah niet op gerekend. Na terugkomst uit Afrika had ze besloten ook hier mensen te gaan helpen, maar aan dit scenario had ze niet gedacht. ‘Frank is spastisch en zit in een rolstoel,’ vertelt zijn moeder. Frank kan niet praten en communiceert

Het Belgische leger rukt uit tegen de processierups. Ik ging een dagje mee. Het is halfzes in de ochtend en ik meld me bij het zestiende bataljon, gelegerd in het Belgisch Limburgse plaatsje Aalst. Luitenant Marc de Vroome (‘gisteren was ik nog verkenner’, meldt hij trots) neemt me vandaag mee op sleeptouw. Hij blijkt meer dan bereid om de hele operatie toe te lichten. Sterker nog, in de loop van de dag ontpopt hij zich als een ware verhalenverteller. De

Ik vraag me af hoe we hier verzeild zijn geraakt. Het is twaalf uur en langzaam vult de zaal zich met uitgedoste en opgefleurde scholieren. Ik observeer de DJ en vraag me af of die wel zo laat mag opblijven. Het is een haast onwerkelijke belevenis. Hier is écht sprake van een generatiekloof. In mijn rol als amateursocioloog kijk ik mijn ogen uit. Toegegeven, er zijn slechtere omgevingen om je ogen uit te kijken. Zoals het pubers betaamd is de

“Nee hè!” Abrupt schrikt Anna wakker. ”Wat nu weer?” Met moeite perst ze haar linkeroog open om een klein streepje licht op te vangen. Half drie… Dan beseft ze waardoor ze zo plotseling gewekt werd. ”Wie smst me nou op zo’n tijdstip?” Hij twijfelt. Weet niet of hij er goed aan gedaan heeft. Maar zij was toch juist altijd diegene die openheid propageerde? Je moet altijd kunnen zeggen wat je voelt. Hij hoort het haar zo weer zeggen. Nu kan

Ineens heb je het. Je wordt wakker met een geniaal voornemen. Ik ga strijken. Genoeg rondgelopen in slecht verzorgde kleding: vanaf nu kom ik spick and span voor de dag. Was je er maar nooit aan begonnen. Ineens begin je je druk te maken om omslaande randjes, scheeflopende vouwen en slappe kragen. In diezelfde kragen kom je plotseling stukken plastic tegen die je blijkbaar al maanden geleden had moeten verwijderen. Voorbij is het onbezorgde leventje. Voortaan kan je niet meer

Tikkertje. Vroeger vond ik het al een gevaarlijke bezigheid. Het begon altijd onschuldig en eindigde met blauwe plekken, door de lucht suizende ledematen en onherstelbare hersenbeschadigingen. Ik vermoed dat daar ook de uitdrukking “getikt zijn” vandaan komt. Toch werd ik een tijdje geleden weer verleid tot een potje tikkertje. Alleen nu zou het veiliger zijn. Geen tikkertje op de openbare weg, maar in mijn eigen straatje. Tikkertje met weblogs. Een leuk aanbod, zo leek het in eerste instantie. Eindelijk zou

Het kan niet waar zijn… Mijn adem stokt terwijl ik het nieuws langzaam tot me laat doordringen. Het is wel waar. Droefheid en onbegrip maken zich van me meester. In een flits gaan mijn gedachten naar de achterblijvers. Hoe zullen die nu verder moeten? Zonder hem? Of zouden ze het als een opluchting zien? Ik probeer me mijn laatste herinnering voor de geest te halen, maar tevergeefs. De emoties zijn te sterk. Hij verdween, van de ene op de andere