regular

Het was weer een spektakel gisteravond, het grote Staatloterij Oudejaarsfeest op SBS6. De hoofdprijs was dertig miljoen euro en wie wilde daar nu geen kans op maken? Massaal kochten we weer loten, 4,38 miljoen maal dertig euro om precies te zijn. Dat maakte de kans om die dertig miljoen te winnen eenvoudig te berekenen: 1 op 4,38 miljoen. Voor de duidelijkheid, dat is 1 gedeeld door 4.380.000, oftewel 0,000028 procent. Nihil, zou je ook kunnen zeggen. De kans dat die

We bezochten de loopgraven in het westen van Vlaanderen. De Dodengang, heette deze linie langs de rivier de IJzer. Hier bood het Belgische leger van 1914 tot 1918 moedig weerstand tegen de Duitsers en voorkwam dat die langs deze route konden doorstoten naar Frankrijk. Dodengang, de naam is niet willekeurig gekozen: de gang lag op vijftig meter van een Duitse bunker, die aan de andere kant van de rivier was gebouwd. Iedere beweging, elk moment van zichtbaarheid kon meteen de

Direct was daar weer de twijfel. Direct na het besluit, terwijl dat een einde aan de hersenpijnigingen had moeten brengen. Een denkproces van dik drie weken, een punt die alsmaar boven het papier bleef zweven. Steeds opnieuw diezelfde argumenten, afwegend, een repeterende eenheid van weerklinkende zinnen in mijn hoofd. Waar bleef die duidelijkheid, die helderheid? Die zou toch volgen op deze aanpak van de ratio, de wijze oplossing voor een moeilijk besluit? Ik piekerde en piekerde. ‘s Morgens, ‘s middags,

En dan ineens ben je grotekoptelefoons-expert, en zit je in geuren en kleuren te vertellen op de Nationale Radio. Het was een vijf jaar oud blogje van mijn hand, die de redacteuren van het BNR-programma Aan de Slag ertoe brachten mij te bellen. Dat ze die koptelefoons wel heel veel zagen de laatste tijd, bij kids van tien of elf zelfs, en of ik er meer over kon vertellen. Nou ja, een expert kan ik mezelf niet noemen, maar de

‘Word eens wakker! Word eens wakker!’ Ze zit op haar hurken naast de man, slaat met haar hand tegen zijn wang, voelt zijn hartslag in zijn nek. ‘Word eens wakker!’ Drie toegesnelde mannen trekken hun telefoons, proberen te bellen, een ambulance waarschijnlijk, en kijken ondertussen mee hoe de vrouw naast haar fiets de man bij bewustzijn probeert te brengen. Het achterwiel van haar fiets, op de standaard gezet, draait nog. Midden op het fietspad ligt hij, languit op zijn rug,

Ja, ik zag het wel zitten, zo’n weekend in een pitstraat. De straat met meer leven, meer spanning, meer sensatie dan welke straat ook. De straat waar raceauto’s stoppen voor verse banden, een lap over het vizier, een paar liter brandstof, om na een tel of tien met piepende banden weer weg te scheuren. Maar ook: de straat waar wordt gesleuteld, gedacht, uitgestippeld, overlegd, voorbereid, besloten. En dus sta ik daar, met mijn pen en blocnote, tussen tien mannen in

Ik begreep het ook niet. Ik had om zijn minst boos moeten zijn. Ontredderd, verdrietig. Terneergeslagen. Maar ik stond daar en staarde. Gelaten. Ik staarde naar de plek waar mijn fiets hoorde te staan. De fiets waaraan ik de afgelopen maanden zo gehecht was geraakt, mijn best bestede 750 euro in tijden. De fiets die ik overal mee naar toe nam, die mij bracht van deur tot deur in heel het land. Die fiets, die stond er nu niet meer.

‘Jop, wakker worden! Jop!’ Ik open mijn ogen. Ik zie Frank. Hij oogt verward. Ik kijk om me heen, zie lege plekken, een voorbijflitsende stad. Waar ben ik? Ik open mijn kurkdroge mond. ‘Waar, waar is de rest?’ We zitten in de bus. De bus die ons terug zou brengen naar ons appartement, na een lange avond met veel drank. De bus die minstens acht anderen van ons vervoerde. Anderen die nu spoorloos zijn verdwenen, dringt tot me door. Frank