Jop de Vrieze

blauw en, dat was helemaal het hoogtepunt. Je kamer uitzoeken, die waren favoriet. Of themafeestjes. En op de uitnodiging moest staan: “je wordt thuisgebracht”. Het liefst met de auto. Schoolkamp, het liefst onder het genot van een glaasje Punica. Verplicht nog even naar buiten. Skippyballen. Of stoepranden. De tijd waarin op snoep tracteren verboden was, last but not least: groen. En bij de buurvrouw kreeg je rozijntjes. Zwemfeestjes, maar er niks van snapte. Slim werd je er vast wel van.

Apenstoned zit ik aan mijn bureau. Op mijn stage. Om tien voor twee ’s middags. Hoe ik dat nou weer voor elkaar krijg? Ach, ik dacht: wel weer eens leuk, zo’n onderzoekje. Het leven van een proefpersoon brengt steeds weer leuke verrassingen. Nu kreeg ik vanochtend een flinke dosis THC, DCS of placebo toegediend en mocht ik allerlei leuke testjes doen. Zo vroegen ze me memory te spelen en dienden ze me schokjes toe om te kijken of het me

waalf uur door Marco opgepikt bij het UMC. Tijdens het gebruikelijke ‘uur vooraf’ gaat alles nog voorspoedig. Geheel ontspannen (zou het de homeopathie zijn of het placebo effect?) en vlekkeloos rij ik naar Zuilen om de vorige leerling af te zetten en nemen we nog even een paar pleintjes en de beruchte korte invoegstrook bij Maarsseveen. Zowaar begint het zonnetje er nog bij te schijnen. Maar naarmate we dichter bij het CBR komen begint het te betrekken. Donkere wolken pakken

Aanstaande vrijdag is het dan eindelijk zo ver: de dag des oordeels. Op deze dag mag ik aan de wereld (lees: een examinator) tonen dat ik mijzelf op een veilige en verantwoorde manier in een vierwielig gemotoriseerd vehikel door mijn leefomgeving kan voortbewegen. Aan de voorbereiding zal het niet liggen, die was gedegen. In een zeer zorgvuldig opgesteld trainingsplan van uiteindelijk ruim tachtig uur werd mij bijgebracht wat er allemaal bij komt kijken om het voertuig aan de praat én

Laat ik maar meteen eerlijk zijn: dit stukje schrijf ik uit frustratie. Ik heb namelijk net weer ouderwets met mijn ouders en broertje een spelletje gespeeld. Onder het mom “gezellig samenzijn” liet ik mij er weer als vanouds inluizen en werd het spel op de tuintafel uitgestald. Hier had het gezin zich maanden op verheugd. Door een gebrek aan concentratie en interesse manoeuvreerde ik mij direct tijdens het voorlezen van de spelregels al in een kansloze positie. Dit resulteerde in

Na een paar maanden van intensief actief en passief bloggen, kan ik twee conclusies trekken: 1. Er wordt héél veel oninteressante en slecht geschreven troep gepubliceerd. 2. Als je je er een beetje in verdiept kun je verschillende soorten bloggers onderscheiden: – Fun-schrijvers Veel beginnende bloggers bevinden zich in dit onschuldige stadium. Ze hebben nog niet echt een idee wat ze willen schrijven, of ze iets te melden hebben of wat men met hun blogs zou moeten. Soms zitten hier

Een viroloog met smetvrees – Een kok met plankenkoorts – Een honkballer die van slag is – Een webmaster met meel-overgevoeligheid – Een boerin met koemelkallergie – Een glazenwasser met een vallende ziekte – Een duiker met koudwatervrees – Een metereoloog die het heen&weer heeft – Een uroloog zonder tijd – Een doortrapte karatekid – Een hovenier zonder nier – Een belegger zonder brood op de plank – Een getikte klokkenmaker – Een Indiaan zonder bison kit – Een conservatief